فالاچی هم رفت . اولین کتاب جدی که خوانده ام شاید "زندگی , جنگ و دیگر هیچ " بود . زمانی , یک دهه شاید غبطه می خوردم بر نوع نگاهش . شیوه گاز انبری منحصر به فردش با طرح سوالات گزنده از رهبران سیاسی . از همه مصاحبه هاش لذت بردم جز ان یکی با اقای خمینی . ظاهرا اقای خمینی چنان نفرت به اروپا در وجودش نهادینه شده بود که حتی به این خبر نگار که از نوجوانی به صف ایتالیای ضد فاشیسم پیوسته بود و در ضدیت با امپریالیسم شهره بود, نگاهی بی اعتماد داشت . در مصاحبه اش با محمد رضا شاه , این فالاچی بود که خدایگان را اویزانش کرده بود عینهو گنجشک خیسی بر بند رخت توهم که شاه در تقابل با بلای کمونیسم دست در انبان مالیخولیایی ویژه تمامی رهبران کوتوله زد که " به من الهاماتی می شود از عالم غیب که راز و رمز بقای سلطنت است و ایران ". اقای خمینی اما از تبار رهبریت کوتاه قد نبود که لجبازی دیکتاتور مابانه اش (قرینه رضا خان در سویی دبگر ) , نه به الهام معتقد ش می کرد, و نه به هاله نور, که به ضدیت رادیکال با غرب و صد البته با اسراییل . در مصاحبه با فالاچی که دکتر بنی صدر "معتمد زمانش " مترجمش بود , دیگر فالاچی نبود که با حرفه ای گری اش خط می داد به گفتگو . چقدر دلم می خواست که می توانستم داستانی بنویسم شبیه " ژنرال در لابیرنت " که در باره او " اقای خمینی " باشد . تصویری که غبار روبی اش با دستمال ,حاکمیت جناح راست نباشد , او کاراکتری داشت که تملق قبول نمی کرد به هبچ صورت (پیر ترها مدح فخرالدین حجازی را به خاطر دارند ) و در ان دوره به تنها چیزی که می اندیشید جنگ بود که عزت و شرف ما در گرو اش . یا می گفت " اگر پنجاه ملیون بگویند بله من می گویم نه " و تنها یک نفر توانست جام شوکرانش را مهیا کند .تصویر ساخته از گروه های مخالف را هم نمی پسندم که بیشتر احساسی ست تا مبتنی بر روانشناختی سیاسی مذهبی او .
فالاچی می گفت " نگاهش سردی خاصی داشت , امساک داشت در سخن گفتن , پرده اندرونی را که بالا زد و برخاست و رفت برای همیشه رفته بود . من مانده بودم و خاطره سرد سخنان او در تایید اعدامها , دنیایی از نگفته ها و لبخند بنی صدر که پایان جلسه بود "