گوشه ای از داستان غریق

سالیانی  ست  که  او  تنها  یک  غریق  است  .  از  کل  وجودش  انچه  که  مانده  کمی  متراکم  تر  از  اب  دریاست  .  بدون  اندکی  اراده  بشری  ,  بی  هیچگونه  حس  مقاومتی      تقدیرش  شده  اسیر  دل  دریا  .  گاه  گداری  که  تو    موج  از  دل  دریا  کنده  می  شود  و  می  خورد  تو  صخره  های  سیاه  , می  شود  قطره  قطره  هزار  قطره  و  پخش  می  شود  تو  هوا   و  همین  لحظه  گذرا   حسی  شبیه  به  حس  یک  شادی  قطره  ها  را  از  هم  می  گریزاند.  لحظه ای  بعد  ,  دوباره  در  دل  دریا  او  غریقی  می  شود  با  وجودی  که  اندکی  متراکم  تر  از  اب  دریاست  . زمانی  که  دریا  دل  پیچه  می  گیرد  او  هم  می  شود  گوشه  ای  از  خشم  دریا  .   تا  جایی  که  محکم  می  خورد  تو  دل  صخره  ساحلی  و  می  شود  قطره  قطره  هزار  قطره   و  نو  باره  باز  می  گردد  به  سرنو شت  دریا  و  کف  می  کند  و  کف  می  کند  .   خشمش به  فروکش  نشئه گی  دریا  فرو  می  نشیند. 

 سالیانی  پیشتر  ,  وقتی  که  هنوز  ظاهر  انسانی  یک  غریق  را  داشت  ,   صبح  گاهی  ,  خلیل  دیده  بودش  که  چطور  طاقباز  افتاده  بود  ان  سوی  مشتا  های  ضلع  جنوبی  جزیره  .

   خلیل  گفته  بود :

 " یا  الله  یا  الله  "  و  دویده  بود  سمت  تنها  مسجد  جزیره  .  تا  نیمه  اسکله  سنگی  نرسیده  ,  برگشته  بود    بالای  سر  غریق  که  می  دید  جوانی  ست  به  سن  و  سال  خودش  .  پیراهن  چهار  جیب  چینی  فیلی  رنگ  به  تن  داشت  با  شلوار  جین  رنگ  و  رفته  ای  که  سر  رانوهاش  دهن  باز  کرده  بود  . با  چشمان  باز  ,  با  نگاه  بدون  احساس  همه  مرده  ها  ,  به  پشت  افتاده  بود  روی  ماسه  های  خنک  صبحگاهی  . لب  بالا  و  پایینش  را  ماهی  ها  خورده  بودند  و  ردیف  دندان  های  سفیدش  چنانی  افتاده  بود  بیرون  که  انگار  تمام  دنیا  را  به  ریشخند  گرفته  بود  . پا  برهنه  بود  .    . دستانش یکی  مشت  شده    و    دیگری  باز    ول  شده  بودند  دو  طرف  بدنش . سبیل  نازکی  داشت  که  خزه  بسته  بود  .  خلیل  با  هراس  بندی  بسته  بود  به  پای  جوان  و  سر  دیگر  بند  را  گره زده بود  به  لنگر  قایق  و  دویده  بود  سمت تنها مسجد جزیره.

 " های  .  های  دیریا  بالا یی  دادن  "  ^.۱

جمعیت پیر و جوان , زن و مرد دویده بودند سمت مشتا. خلیل به انگشت اشاره کرده بود و  گفته بود :

"ئو جان , پشت قایق " .

خالو صالح نشسته بود پای جسد که افتاده بود تو مرکز نیم دایره ای از اهالی جزیره.  با زور مشت غریق را باز کرده بود . خالی بود . با اکراه جیبهای پیراهن و شلوار غریق را جسته بود . هیچ نیافته بود جز تکه تکه های کاغذی که به  اب دریا از بین رفته بود . شهربان رفته بود پای جسد . خالو نگاهش کرده بود و گفته بود:

 "ها دادا ؟" ^۲

 .  شهربان کف دست غریق را که باز بود , نگاهی انداخته بود .عینهو بقیه غریق ها بود که تا ان زمان در این جزیره دیده بود .   خطوط بیرحم تقدیر زندگی در همه شان یکی بود .  همه جا نوک نیزه ای به  موازات خط کوتاه عمر .

"ها دادا ؟"

"اشنا نین "

 بعد از ان غروب نکبتی  که نومزاد شهربان زده بود به دریای بزرگ تا از ان سو اضافه بر لوازم زندگی پر طاووس هم بیاورد تا شهربان بگذاردشان لای دفترچه و شکر بریزد پای پرها  که بزرگ شوند بقیه زندگی یکسان گذشته بود به انتظار . شبها تو دل کپر پشت برکه بزرگ جزیره خو کرده بود به هوهوی باد و صدای دریا و گاه و بیگاه صدای خنده نقلی بچه ای   تو دل باد..صبح گاه تا اذان مغرب هم سالها کارش این بود که با پیت حلبی اب از برکه ببرد لب اسکله سنگی .

سالهای اول انتظار کورسوی نور چراغی در شب دریا نهایت امید او بود  که شهربان را وا می داشت تا چین کندوره بلوچی را صاف کند  بعد تند تند سر و صورتش را برابر اینه خوشگل کند و به انتظار بنشیند تا صدای سرفه اش را از پشت برکه بشنود که هیچگاه بعد ان شب نکبتی نشنیده بود . و بعد سوال ترسناک خالو صالح بود که :

"ها دادا ؟"

" هیچ خالو"